بتن خود متراکم چیست؟
بتن خود متراکم، نوعی بتن با روانی بالاست که بدون نیاز به ارتعاش مکانیکی در قالب پخش می‌شود. بتن خودتراکم ، بتن غیر جداشدنی است که به وسیله وزن خود در قالب قرار می‌گیرد. اهمیت بتن خود تراکم این است که تمام دوام و ویژگی‌های بتن را حفظ می‌کند و الزامات عملکردی مورد انتظار را برآورده می‌سازد. در موارد خاص، فوق روان کننده‌ها و اصلاح کننده ویسکوزیته به مخلوط اضافه می‌شوند تا آب انداختگی و جداسازی را کاهش دهد.
در یک مخلوط بتن خود تراکم خوب طراحی شده، سنگدانه‌ها از هم جدا نمی‌شود و بتن دارای تغییر شکل پذیری بالا و ویژگی‌های پایداری عالی است. برای شناخت بیشتر این نوع بتن ساختمانی با ما همراه باشید.
تعریف بتن خود متراکم
بتن خود متراکم یا SCC (Self-Compacting-Concrete) نوعی بتن است که قابلیت جابجایی با وزن خود را دارد. این یک بتن نوآورانه است که برای تراکم در قالب و جابجایی نیازی به ویبره ندارد. مقاومت در برابر جداشدگی و فروپاشی بتن خودتراکم، سطوح بالایی از همگنی، حداقل حفره در بتن و مقاومت یکنواخت بتن را تضمین می‌کند. بتن خود متراکم به طور بالقوه مقاومت فشاری بالایی را در مراحل اولیه ایجاد می‌کند. از مزایای قابل توجه آن می‌توان به تولید بتن با نرخ آب به سیمان (W/C) کم، بتن ریزی سریع و امکان احداث ساختمان با سرعت بیشتر اشاره کرد.
بتن خود تراکم نسبت به تغییرات ناگهانی در رطوبت سنگدانه‌ها، مواد افزودنی شیمیایی و محتوای آب تحمل کمتری دارد. نوع میکسر بتن، زمان حمل و روش‌های بتن ریزی و تکمیل بتن می‌تواند بر خواص SCC تاثیر بگذارد. بنابراین، اقدامات کنترل کیفیت قوی باید در طول تولید و بتن ریزی اجرا شوند. جریان پذیری عالی بتن خودتراکم در مقایسه با بتن سنتی، پمپاژ را به بهترین روش بتن ریزی تبدیل می‌کند.
با این حال، به دلیل سرعت جریان بالاتر، احتمال ورود هوا زیاد است که می‌تواند منجر به ایجاد جداسازی در اجزای بتن شود. به طور معمول، بتن خودتراکم در مقایسه با بتن سنتی عیوب سطحی کمتری دارد اما اگر دستورالعمل‌های تولید و بتن ریزی به طور مناسب رعایت نشود، این بتن مستعد ظاهر لانه زنبوری و ترک خواهد بود. بنابراین، طرح اختلاط بتن خودتراکم باید به صورت مهندسی و با دقت بالا انجام شود.
طبق تعریف انجمن بتن ایالات متحده بتن خود متراکم بتنی با کارایی زیاد و عدم جداشدگی است که می‌تواند در محل مورد نظر ریخته شده، فضای قالب را پر کند و اطراف آرماتورها را بدون نیاز به تراکم مکانیکی فرا بگیرد. به‌طور کلی بتن خودمتراکم با مصالح بتن معمولی ساخته می‌شود و در برخی موارد برای ساخت آن علاوه بر مقادیر نسبتاً زیاد فوق روان‌کننده، از افزودنی لزجت دهنده نیز استفاده می‌شود.
تاریخچه بتن خود تراکم
از آغاز گسترش کاربرد بتن مسلح، مشکلات اجرایی ناشی از کاربرد مخلوط‌های خشک موجب گرایش به مخلوط‌های مرطوب تر با روانی بیشتر مخصوصاً در میان متولیان اجرای سازه‌های بتنی شده بود، ولی از آنجا که افزایش روانی در گرو استفاده از آب بیشتر در مخلوط بتن بود و از طرفی تأثیر افزایش میزان آب به سیمان بر کاهش مقاومت و دوام بتن شناسایی شده بود، این سؤال برای متخصصان بتن ایجاد شده بود که چگونه می‌توان بدون تأثیر منفی بر خواص بتن در جهت سهولت اجرای سازه‌های بتنی، روانی مخلوط را افزایش داد.
با گذشت زمان و پیدایش روان‌کننده‌ها و فوق روان‌کننده‌ها به عنوان نوع جدیدی از افزودنی‌ها، بسیاری از مشکلات اجرایی بتن که ناشی از استفاده از بتن‌های با کیفیت خوب ولی کارایی کم بود از میان برداشته شد. با این حال دستیابی به بتن با قابلیت خودمتراکمی بدون افت در مقاومت و دوام بتن و عدم ایجاد انسداد و جداشدگی، سال‌ها به عنوان یک هدف دست نیافتنی برای دست‌اندرکاران صنعت بتن در کشورهای مختلف قلمداد می‌شد. این مسایل باعث توجه محققین به خواص کارایی و رئولوژی بتن گردید. نهایتاً در اوایل دهه هشتاد میلادی به دنبال کاهش نیروی کار ماهر در صنعت ساخت و ساز ژاپن و نیز تراکم نامناسب بتن ناشی از افزایش حجم آرماتورهای مصرفی که باعث کاهش کیفیت کارهای اجرایی انجام گرفته شده بود، این موضوع برای چندین سال مورد بحث و بررسی قرار گرفت تا اینکه نظریه بتن خودمتراکم، بتنی که بتواند تحت وزن خود و بدون نیاز به لرزاندن متراکم شده و تمام زوایای قالب را پر کند، به عنوان راه حلی توسط (Okamura) در سال 1986 مطرح شد. لازمه تحقیق بر روی بتن خودمتراکم مطالعه عمیق کارایی بتن بود که توسط (Ozawa) و (maekawa) در دانشگاه توکیو صورت گرفت. مدل اولیه بتن خودمتراکم در سال 1988 تکمیل شد و در همین سال این نوع بتن برای اولین بار در کارگاه ساخته شد و نتایج قابل قبولی را از نظر خواص فیزیکی و مکانیکی ارائه داد. تحقیقات در زمینه بتن خودمتراکم در اروپا و آمریکا در مقایسه با ژاپن دیرتر آغاز شد.
لیکن امروزه بتن خودمتراکم هم‌زمان با کشور ژاپن در مراکز دانشگاهی و تحقیقاتی کشورهای اروپایی، کانادا، آمریکا و نیز آسیا موضوع بحث، بررسی و اجرای سازه‌های بتنی است. در پی استفاده گسترده از بتن خودمتراکم در ژاپن، مراکز علمی و پژوهشی در دنیا بر آن شدند تا این تجربیات را به صورت مدون و استاندارد درآورند. می‌توان گفت منسجم‌ترین تلاش در این زمینه توسط مؤسسه اروپایی(EFNARC) در سال 2002 با انتشار راهنمای بتن خودمتراکم به ثمر نشست. در سال 2005 میلادی نیز این مؤسسه به همراه چهار مؤسسه دیگر تجربیات عملی در بتن خودمتراکم را تحت عنوان (راهنمای اروپایی بتن خودمتراکم، ویژگی‌ها، تولید و استفاده) گردآوری و منتشر نمودند. در ایران نیز آشنایی با این بتن از اوایل دهه ۷۰ آغاز شد و با گذشت زمان و پس از انجام مطالعاتی در دانشگاه‌ها و مراکز تحقیقاتی کشور، این نوع بتن در چندین پروژه خاص بکار گرفته شد.
- با تشخیص عدم تراکم کامل و یکنواخت بتن توسط ارتعاش، محققان دانشگاه توکیو ژاپن در اواخر دهه 1980 شروع به توسعه بتن خودمتراکم کردند.
- در اوایل سال 1990، ژاپن از بتن خود تراکمی استفاده کرد که برای دستیابی به عملکرد کامل نیازی به لرزش ندارد.
- نزدیک به سال 2000، بتن خود متراکم در ژاپن برای محصولات پیش ساخته و بتن آماده محبوب شد.
- چندین کشور اروپایی به اهمیت و پتانسیل بتن خود تراکم توسعه یافته در ژاپن پی بردند.
- در طول سال 1989، کشورهای اروپایی فدراسیون اروپایی انجمن‌های تجارت طبیعی را به نمایندگی از تولید کنندگان و اعمال کننده محصولات تخصصی ساختمان (EFNARC) تأسیس کردند.
- استفاده از SCC به سرعت شروع به رشد کرد.
- EFNARC با استفاده از تجربیات عملی گسترده کلیه اعضای فدراسیون اروپایی با بتن خود متراکم، مشخصات و دستورالعمل‌هایی را برای ارائه چارچوبی برای طراحی و استفاده از این بتن با کیفیت بالا را در سال 2001 تهیه کرده‌اند.
- بتن خود تراکم به عنوان انقلابی‌ترین پیشرفت تکاملی در ساخت بتن برای چندین دهه توصیف شد.
- در اصل این بتن در ژاپن توسعه یافت تا کمبود فزاینده نیروی کار ماهر را جبران کند.
خواص بتن خود متراکم
بتن خود متراکم با استفاده از پرکننده‌های معدنی یا ریزدانه‌ها و استفاده از افزودنی‌های خاص در برابر جدا شدن، ساخته می‌شود. این بتن برای جاری شدن و پر کردن قالب‌ها، تحت وزن خود عمل می‌کند و باید به اندازه کافی روان باشد تا از مناطق پر از فولاد تقویتی عبور کند از از جدا شدگی سنگدانه‌ها جلوگیری نماید. این نوع بتن باید الزامات پروژه را از نظر جانمایی و جریان پذیری برآورده سازد.
بتن خود متراکم با نسبت سیمان آب یا نسبت چسب سیمانی مشابه، معمولاً در مقایسه با بتن سنتی دارای مقاومت فشاری بالاتر است زیرا به دلیل عدم وجود ارتعاش، رابط بین سنگدانه و خمیر سخت شده بهینه می‌شود. مخلوط بتن خود تراکم باید با سرعت نسبتاً بالاتری نسبت به بتن معمولی در قالب قرار می‌گیرد. این بتن در ارتفاعات بالاتر از پنج متر، بدون جداسازی سنگدانه‌ها به راحتی بتن ریزی می‌شود.. همچنین می‌توان ازاین محصول در مناطقی با آرماتورهای معمولی و متراکم، با سنگدانه‌هایی به اندازه 2 اینچ نیز استفاده کرد.
موارد استفاده از بتن خود متراکم
بتن خود متراکم در پل‌ها و حتی در مقاطع پیش ساخته استفاده می‌شود. یکی از قابل توجه‌ترین پروژه‌هایی که با استفاده از بتن خود متراکم ساخته شده است، پل معلق «آکاشی کایکیو» است. در این پروژه، بتن خودتراکم در محل مخلوط شده و از طریق سیستم پمپینگ به نقطه مشخص شده‌ای در فاصله 200 متری پمپاژ شد. در این پروژه خاص، زمان ساخت از 2.5 سال به 2 سال کاهش یافت.
این نوع بتن برای کاربردهای زیر ایده آل است:
- شفت‌های درجا
- ستون‌ها
- سیستم‌های نگهدارنده زمین
- مناطقی با تراکم بالایی از میلگرد و لوله
ویژگی بتن خود متراکم
خواص بتن تازه در بتن‌های خودمتراکم از حساسیت بیشتری نسبت به انواع دیگر برخوردار است زیرا مزایای این بتن غالباً از خواص آن در حالت تازه ناشی می‌گردد و به همین دلیل نیز آزمایش‌های خاصی برای ارزیابی رفتار بتن خودمتراکم تازه بکار گرفته می‌شود. بتن خودمتراکم در حالت تازه عموماً با سه ویژگی زیر شناخته می‌شود:
- قابلیت پرکردن
- قابلیت عبور
- مقاومت در برابر جداشدگی (پایداری)
باید توجه داشت که یک مخلوط بتن فقط هنگامی می‌تواند در طبقه‌بندی بتن خودمتراکم قرار گیرد که الزامات مربوط به هر سه ویژگی را دارا باشد. به عبارت دیگر این سه ویژگی کارایی بتن خودمتراکم را توصیف می‌کند.
طبق تعریف، کارایی بتن نشانگر سهولت اختلاط، جای‌دهی، تراکم و پرداخت سطح بتن تازه است. این ویژگی در بتن خودمتراکم توسط آزمایش‌های ویژه‌ای مورد ارزیابی قرار می‌گیرد. قابلیت پرکردن (جریان در حالت آزاد) توانایی بتن خودمتراکم برای جریان و پرکردن همه فضاهای داخل قالب، تحت وزن خود را نشان می‌دهد. این ویژگی هنگام انتخاب روش بتن ریزی و نیز تعیین فاصله مجاز بین نقاط بتن ریزی اهمیت خاصی می‌یابد. قابلیت عبور (جریان در حالت محبوس) به توانایی بتن برای عبور از موانع مختلف و فضاهای باریک در قالب، بدون وقوع انسداد جریان (اصطلاحاً بلوکه شدن) اشاره دارد. بلوکه شدن در نتیجه جداشدگی موضعی سنگدانه‌ها در مجاورت موانع رخ می‌دهد و منجر به توقف جریان در غیاب تراکم دینامیکی می‌گردد.
بتن خودمتراکم هنگامی می‌تواند ظرفیت پرکنندگی زیادی داشته باشد که حد مناسبی از قابلیت عبور و قابلیت پرکنندگی را به صورت هم‌زمان داشته باشد تا بتواند یک مقطع خاص را فقط تحت نیروی ثقل خود پر کند. پایداری بتن تازه به توانایی آن برای حفظ توزیع همگن اجزای مختلف در حین جریان و گیرش گفته می‌شود. برای بتن خودمتراکم دو نوع ویژگی پایداری حائز اهمیت هستند: پایداری دینامیکی و استاتیکی. پایداری دینامیکی، مقاومت بتن در برابر جداشدگی اجزا حین جای دهی در قالب می‌باشد.
هنگامی که شرایط آرماتوربندی به‌گونه‌ای باشد که نیازمند عبور بتن از فضاهای کوچک باشد، بتن خودمتراکم مذکور باید پایداری دینامیکی کافی داشته باشد. پایداری استاتیکی، نشانگر مقاومت بتن در برابر آب انداختگی، جداشدگی و نشست سطحی بعد از بتن ریزی و در حالی که بتن هنوز در حالت خمیری است، می‌باشد. در اغلب موارد، افزودنی اصلاح‌کننده لزجت یا مقدار مواد پودری زیاد برای بهبود پایداری بتن تازه استفاده می‌شود. افزودنی اصلاح‌کننده لزجت برای بهبود رئولوژی مصالح سیمانی در حالت خمیری و کاهش خطر جداشدگی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
برخلاف بتن معمولی، حادترین نوع جداشدگی در بتن خودمتراکم هنگامی رخ می‌دهد که عملیات بتن ریزی انجام شده‌است و مخلوط بتنی در حالت سکون قرار دارد. در واقع در صورتی که مخلوط بتن از پایداری کافی برخوردار نباشد، سنگدانه‌های درشت تمایل به ته‌نشینی در ملات پیدا می‌کنند و حاصل کار بتن ناهمگن با خواص نامطلوب خواهد بود.
مزایای بتن خود متراکم
کاربرد صحیح بتن خودمتراکم می‌تواند تأثیرات مثبت فراوانی بر روند ساخت سازه‌های بتنی داشته باشد. «افزایش بهره‌وری» یکی از موارد مهمی است که با استفاده از بتن خودمتراکم می‌توان به آن دست پیدا کرد. باید توجه داشت که در کنار تلاش برای کاهش هزینه‌ها، افزایش بهره‌وری در امر بتن ریزی نیز از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. این مسئله برای تمام رده‌های کاربرد، از پروژه‌های معمولی تا پیچیده‌ترین سازه‌ها، صادق است. مسئله بتن ریزی و تراکم در قسمت‌هایی از سازه که در آن‌ها بتن با مقاومت متوسط و مخصوصاً بتن پرمقاومت استفاده می‌شود، دارای اهمیت بیشتری است.
به‌عنوان نمونه در اجزایی مانند دیوار برشی و ستون که معمولاً دارای تراکم زیاد آرماتور و ابعاد کوچک مقطع بتن ریزی می‌باشند، تراکم ناکافی ناشی از فاصله کم آرماتورها می‌تواند منجر به پیدایش نقاط ضعف در عضو بتنی شود. حذف کامل عملیات تراکم با به‌کارگیری بتن خودمتراکم، باعث افزایش سرعت کار و کاهش هزینه‌ها می‌شود که نتیجه آن افزایش بهره‌وری است. افزایش سرعت بتن ریزی نه تنها از منظر کاهش هزینه‌ها، بلکه از بُعد کاهش کل زمان ساخت حائز اهمیت است. بر این اساس، به‌کارگیری بتن خودمتراکم می‌تواند از طریق کاهش هزینه‌ها و افزایش بهره‌وری نقش کلیدی در ارتقای جایگاه صنعت بتن در عرصه ساخت‌وساز داشته باشد. استفاده از بتن خودمتراکم افزایش بهره‌وری را در حمل‌ونقل و بتن‌ریزی، علاوه بر فرایند تراکم، ممکن می‌سازد.
رفتار شبه مایع بتن خودمتراکم تازه سبب می‌شود بتوان روش‌های جدیدی را برای پمپ کردن بتن و هدایت آن به درون قالب بکار گرفت؛ مسئله‌ای که باعث پیدایش روش‌های نوین بتن ریزی شده‌است که نمونه‌های موفقی از به‌کارگیری آن‌ها در کشور ژاپن موجود است. با حذف نیاز به تراکم خارجی و وجود قابلیت جریان، درجه بالاتری از اتوماسیون و صنعتی‌سازی در ساخت سازه‌های بتنی دست یافتنی است. این مسئله منجر به تحول سامانه‌های تولید (مخصوصاً در صنعت پیش ساختگی) و در نهایت افزایش بیش از پیش بهره‌وری در روند ساخت‌وساز می شود. (افزایش همگنی) یکی دیگر از مزایای مهم استفاده از بتن خودمتراکم می‌باشد.
در واقع یکی از نگرانی‌های اصلی که موجب پیدایش بتن خودمتراکم شد، کاهش دوام بتن به دلیل ناهمگنی اعضای بتنی بود. در بسیاری از سازه‌ها نیاز به بهبود عملکرد سازه‌ای و متعاقباً افزایش حجم آرماتور مصرفی در بتن، باعث ایجاد مشکلاتی در روند عملیات بتن‌ریزی و تراکم می‌شود که نتیجه امر، تراکم ناکافی و ناهمگنی بتن خواهد بود. حتی در سازه‌های معمولی و در حجم کم آرماتور نیز استفاده از نیروی انسانی آموزش ندیده و عدم اعمال نظارت دقیق بر روند تراکم بتن باعث بروز این مشکلات می‌شود؛ بنابراین بهبود کیفیت عضو بتنی با تراکم زیاد آرماتور از طریق به‌کارگیری بتنی که خود انجام عملیات تراکم را تضمین نماید و با برخورداری از خصوصیت «پایداری» همگنی را در قسمت‌های مختلف فراهم کند، یک هدف مهم از تولید و به‌کارگیری بتن خودمتراکم می‌باشد. علاوه بر موارد مطرح شده، بتن خودمتراکم مزایای دیگری را نیز در اختیار سازندگان قرار می‌دهد.
استفاده از بتن خود متراکم مزایای متعددی نسبت به بتن معمولی دارد. برخی از فواید این بتن عبارتند از:
- بهبود قابلیت ساخت
- کاهش نیروی کار
- اتصال به فولاد تقویت کننده
- یکپارچگی ساختاری بهبود یافته
- سرعت بخشیدن به برنامه ریزی پروژه
- کاهش نیروی کار ماهر
- امکان بتن ریزی اشکال پیچیده
- کاهش استهلاک تجهیزات بتن ریزی
- کاهش فضاهای خالی در مناطق بسیار با تراکم میلگرد
- استحکام و دوام بالا
- پمپاژ راحت بتن
- قرارگیری سریع بدون لرزش یا تحکیم مکانیکی
- کاهش سطح سر و صدای تولید شده توسط ویبراتورهای مکانیکی
- ایجاد سطحی یکنواخت در بتن
- ایجاد ویژگی‌های معماری نوآورانه
- استفاده از طیف وسیعی از تکنیک‌های بتن ریزی
عوامل موثر بر بتن خود متراکم
از بتن خود تراکم نباید بی‌رویه استفاده شود. عوامل زیر می‌توانند بر رفتار و عملکرد بتن خود متراکم تأثیر بگذارند:
- اگر آب و هوا گرم باشد.
- مسافت‌های طولانی می‌توانند جریان پذیری بتن خود تراکم را کاهش دهند.
- تأخیر در محل کار می‌تواند بر عملکرد طراحی مخلوط بتن تأثیر بگذارد.
- افزودن آب در محل کار به بتن ممکن است همیشه باعث افزایش قابل انتظار در جریان پذیری نشود و باعث مشکلات پایداری شود.
ملاحظات ویژه بتن خود متراکم
بتن خود متراکم می‌تواند مزایایی داشته باشد و زمان ساخت شما را کوتاه کند. با این حال، باید توجه مدیران پروژه بر روی موارد زیر متمرکز شود:
- یک میکسر با ظرفیت کامل بتن خود تراکم ممکن است به دلیل نشت احتمالی در امتداد جاده که خطرات محیطی و آلودگی ایجاد می‌کند، امکان پذیر نباشد.
- قالب باید طوری طراحی شود که فشار سیال بتن را تحمل کند که بیشتر از بتن معمولی باشد.
- بتن خود تراکم ممکن است در بالابرها در عناصر بلندتر قرار داده شود.
- تولید بتن خود متراکم نسبت به بتن مرسوم، به تجربه و مراقبت بیشتری نیاز دارد.
- بتن خود تراکم هزینه بیشتری نسبت بتن معمولی دارد و این هزینه در بین تولیدکنندگان بتن آماده متفاوت خواهد بود.
طراح اختلاط بتن خود متراکم
برای تولید بتن خودتراکم از مواد زیر استفاده می‌شود:
سیمان
سیمان پرتلند معمولی عیار 43 یا 53 قابل استفاده است.
سنگدانه‌ها
حداکثر اندازه سنگدانه معمولاً به 20 میلی‌متر محدود می‌شود. برای سازه‌هایی که دارای آرماتور متراکم هستند، سنگدانه‌هایی با اندازه 10 تا 12 میلی‌متر مطلوب است. تا جایی که ممکن است از اندازه سنگدانه بالاتر از 20 میلی‌متر نیز می‌توان استفاده کرد. سنگدانه‌های مکعبی یا گرد با درجه بندی خوب، مطلوب هستند. سنگدانه‌ها باید از نظر شکل و درجه بندی کیفیت یکنواختی داشته باشند.
سنگدانه‌های ریز می‌توانند طبیعی یا ساخته شده باشند. دانه بندی باید در طول کار یکنواخت باشد. محتوای رطوبت یا ویژگی‌های جذب باید به دقت بررسی شود، زیرا کیفیت بتن خود تراکم به چنین تغییراتی حساس است. ذرات کوچک‌تر از 0.125 میلی‌متر، یعنی اندازه 125 میکرون به عنوان زیردانه در نظر گرفته می‌شوند..
آب
کیفیت آب باید مشابه بتن مسلح یا بتن پیش تنیده تعیین شود (آب آشامیدنی).
مواد افزودنی شیمیایی
فوق روان کننده‌ها یک جزء ضروری بتن خود متراکم برای ارائه کارایی لازم هستند. نسل جدید فوق روان کننده‌ها به نام اترهای پلی کربوکسیله (PCE) به ویژه برای این نوع بتن مفید هستند. انواع دیگر مواد افزودنی شیمیایی مانند عوامل اصلاح کننده ویسکوزیته (VMA) برای پایداری، عوامل حباب کننده هوا (AEA) برای بهبود مقاومت در برابر یخ زدگی و ذوب شدن و کندکننده‌ها برای کنترل گیرش ممکن است در صورت لزوم استفاده شوند.
مواد افزودنی معدنی
- خاکستر بادی: خاکستر بادی در مقدار مناسب ممکن است برای بهبود کیفیت و دوام بتن خودتراکم اضافه شود.
- سرباره کوره بلند دانه بندی شده زمینی (GGBFS): سرباره کوره بلند دانه بندی شده زمینی که هم ماده سیمانی و هم ماده پوزولانی است، برای بهبود خواص رئولوژیکی این نوع بتن اضافه می‌شود.
- دود سیلیس: دوده سیلیس ممکن است برای بهبود خواص مکانیکی بتن خودمتراکم اضافه شود.
- پودر سنگ: سنگ آهک ریز خرد شده، دولومیت یا گرانیت ممکن است برای افزایش محتوای پودر اضافه شوند. پودر سنگ باید کمتر از 125 میکرون باشد.
- الیاف: الیاف ممکن است برای افزایش خواص بتن خود تراکم به همان روشی که برای بتن معمولی استفاده می‌شود، به کار گرفته شود.
کلام آخر
بتن خود متراکم (SCC) در مقایسه با بتن سنتی مزایای زیادی از نظر تولید و بتن ریزی دارد که از آن جمله می‌توان به حذف ویبره خارجی یا داخلی برای تراکم، روان‌پذیری بهتر، قابلیت کار و پمپ‌پذیری و همچنین افزایش چسبندگی با آرماتورها اشاره کرد. علاوه بر این، بتن ریزی این نوع بتن سریع‌تر است و به نیروی کار کمتری نیاز دارد. با این حال، روش‌های تولید، بتن ریزی، کنترل کیفیت و عمل آوری در بتن خود متراکم باید با دقت زیادی انجام شود تا نیازهای سازه‌ای بتن از جمله مقاومت فشاری برآورده شوند.
قابل ذکر است که همانند هر پدیده دیگر، استفاده از بتن خودمتراکم نیز می‌تواند دشواری‌ها و معایبی داشته باشد. افزایش هزینه مصالح، حساسیت زیاد در برابر تغییرات ویژگی‌های مواد و مصالح، نیاز به کنترل دقیق بتن در حالت تازه، افزایش هزینه قالب بندی به دلیل فشار احتمالی بالاتر وارده و نیاز به مهارت زیاد برای تهیه و کنترل مخلوط‌های بتنی از مواردی هستند که باعث می‌گردد کاربرد بتن خودمتراکم در هر پروژه‌ای توصیه نشود. تجزیه‌وتحلیل مسائل اجرایی و اقتصادی، درک درست شرایط خاص هر پروژه و در نهایت قضاوت مهندسی صحیح می‌تواند منجر به استفاده بجا از این نوع بتن و بهره‌مندی از مزایای آن گردد
منابع:
https://www.thebalancesmb.com/self-compacting-concrete-844767